półtusza wieprzowa z młodych tuczników
Odkryj 5 wyników dla zapytania: Półtusza wieprzowa • podlaskie, Suwałki • Skorzystaj z bazy polecanych firm • Poznaj oferty • Porównaj opinie o firmach ☎ Sprawdź dane kontaktowe • pkt.pl
Request PDF | On Jan 1, 2004, E Grela and others published Efektywno's'c .zywienia ad libitum tuczników w ko'ncowym okresie tuczu paszka z udzialem suszu z traw lub tluszczu paszowego | Find
Narodowe Wyzwania w Rolnictwie 2023. Ile kosztuje półtusza wieprzowa? A jakie są ceny uboju tucznika? Boże narodzenie zbliża się wielkimi krokami, wielu z nas rozważa tradycyjne przygotowanie wędlin na świąteczny stół. Wygodnym i bezpiecznym rozwiązaniem jest skorzystanie z uboju usługowego w rzeźni, czy też zakup gotowej
Warto sortować tuczniki. Fot. Adobe Stock 8 listopada 2022. Zanim producent świń zdecyduje się na sprzedaż tuczników powinien wybrać sztuki do odstawy, szczególnie kiedy sprzedaje świnie do rzeźni i rozlicza się według klasyfikacji EUROP. Wyrównana partia daje gwarancję, że cena za świnie będzie korzystniejsza, bo wartość
Sposób przygotowania: 1. Polędwiczkę myję , osuszam , kroję na kawałki około 4 cm długości - mi wyszło 7 porcji , doprawiam solą i pieprzem . 2. Każdy kawałek polędwiczki zawijam w boczek , spinam dwiema wykałaczkami . 3. Polędwiczki smażę na oleju z obu stron na rumiano (nie stroną boczku tylko mięsa ), ustawiam w naczyniu
nonton film india terbaru 2023 subtitle indonesia. Podczas rozbioru półtusz wieprzowych, uzyskujemy następujące elementy zasadnicze: 1. Część przednia półtuszy wieprzowej, w skład której wchodzą: - głowa - karkówka - podgardle - łopatka - golonka przednia - noga przednia 2. Część środkowa półtuszy wieprzowej, w skład której wchodzą: - słonina - schab - żeberka - boczek z żeberkami - biodrówka - pachwina 3. Część tylna półtuszy wieprzowej, w skład której wchodzą: - szynka - ogon - golonka tylna - noga tylna Aby jednak łatwiej zrozumieć temat, niezbędne są rysunki zarówno układu kostnego zwierzęcia jak i zewnętrznych i wewnętrznych linii cięcia półtuszy. CHARAKTERYSTYKA ELEMENTÓW ZASADNICZYCH PÓŁTUSZY WIEPRZOWEJ: GŁOWA: przepowłowiona odcięta w stawie potylicznym i dalej wzdłuż krawędzi dolnej szczęki; mięsień żuchwy (żwacz) pozbawiony tłuszczu policzkowego pozostaje przy głowie; w skład głowy wchodzi połowa kości czaszki oraz główne mięśnie: żwacz, jarzmowy i policzkowy. KARKÓWKA: odcięta z odcinka szyjnego półtuszy; linie cięć przebiegają: - od przodu - po linii oddzielenia głowy, - od tyłu - po linii oddzielenia schabu, tj. cięciem prostopadłym do kręgosłupa pomiędzy 4 i 5 kręgiem piersiowym i odpowiadającymi im żebrami, - od góry - po linii podziału tuszy, - od dołu - wzdłuż trzonów kręgów szyjnych i dalej, przecinając żebra równolegle do kręgów piersiowych; słonina całkowicie zdjęta; w skład karkówki wchodzi 7 przepowłowionych kręgów szyjnych, 4 przepołowione przednie kręgi piersiowe z górnymi odcinkami żeber; główne mięśnie: mięśnie szyi i część mięśnia najdłuższego grzbietu. SCHAB: odcięty z odcinka piersiowo-lędźwiowego półtuszy, linie cięć przebiegają: - od przodu - pomiędzy 4 i 5 kręgiem piersiowym, - od góry - po linii podziału tuszy, - od tyłu - po linii oddzielenia biodrówki, tj. po przedniej krawędzi skrzydła kości biodrowej, tak aby część chrząstkowa skrzydła została przy schabie, - od dołu - po linii prostej w odległości 3 cm. poniżej dolnej granicy przyczepu mięśnia najdłuższego grzbietu do żeber; ze schabu zdjęta słonina; może on być jednak przykryty warstwą tłuszczu grubości 2-5 mm w zależności od dalszego przeznaczenia; schab zawiera przepołowione kręgi piersiowe od piątego do ostatniego wraz z przyległymi do nich górnymi odcinkami żeber i przepołowione kręgi lędźwiowe; główne mięśnie: najdłuższy grzbietu, wielodzielny grzbietu, kolczysty i lędźwiowy większy (tj. polędwiczka wewnętrzna), BIODRÓWKA: odcięta z odcinka krzyżowego półtuszy; linie cięć przebiegają: - od przodu - po linii oddzielenia schabu, - od góry - po linii podziału tuszy, - od dołu - po linii dolnej krawędzi skrzydła kości biodrowej, - od tyłu - po linii oddzielenia szynki pomiędzy 1 i 2 kręgiem kości krzyżowej; słonina zdjęta; w skład biodrówki wchodzi przepołowiony kręg kości krzyżowej i przednia część (skrzydło) kości biodrowej; główne mięśnie: część najdłuższego grzbietu i część mięśni lędźwiowych, SZYNKA Z GOLONKĄ: odcięta z części tylnej półtuszy bez nogi; linia cięcia przebiega miedzy 1 i 2 kręgiem kości krzyżowej; szynka pokryta tłuszczem; fałd tłuszczu pachwinowego (krokowego) pozostaje przy szynce; noga oddzielona nad stawem skokowo-goleniowym tak, by guz kości piętowej pozostał przy nodze; w skład szynki wchodzą kości miednicy (kulszowa, łonowa i biodrowa bez skrzydła), kość udowa wraz z rzepką oraz kości goleni (piszczelowa i strzałkowa) bez dolnych nasad; główne mięśnie: półbłoniasty, czworogłowy, dwugłowy, półścięgnisty, pośladkowe, brzuchaty oraz prostowniki i zginacze palców; szynka pochodząca z półtuszy bez ogona może mieć 3 przepołowione kręgi kości krzyżowej, GOLONKA TYLNA: odcięta od szynki na wysokości 1/3 kości goleni licząc w dół od stawu kolanowego; noga odcięta powyżej stawu skokowo-goleniowego, guz piętowy pozostawiony przy nodze; golonka zawiera 2/3 kości goleniowych (strzałkowej i piszczelowej) bez nasady dolnej; główne mięśnie: prostowniki i zginacze palców, ŁOPATKA Z GOLONKĄ: odcięta od półtuszy bez fałdu skóry i tłuszczu pachowego; od dołu łopatka odcięta w stawie promieniowo-nadgarstkowym; mięśnie i otaczające je powięzi nieuszkodzone; powierzchnia łopatki okryta tłuszczem; w skład łopatki z golonką wchodzi kość łopatkowa wraz z chrząstką, kość ramienia i podramienia (łokciowa i promieniowa); główne mięśnie: nagrzebieniowy, podgrzebieniowy, podłopadkowy, trójgłowy ramienia, zespół mięśni ramiennych oraz prostowniki i zginacze palców, GOLONKA PRZEDNIA: odcięta od łopatki na wysokości stawu łokciowego tak, aby podramię bez części wyrostka kości łokciowej i bez nasady dolnej kości podramienia pozostało w golonce; noga przednia odcięta tak, aby kości nadgarstka pozostały przy niej; golonka zawiera nasadę dolną kości ramiennej i kości podramienia (łokciowa i promieniowa) bez części wyrostka łokciowego kości łokciowej pozostałego przy łopatce; główne mięśnie: prostowniki i zginacze palców, SZYNKA BEZ GOLONKI: golonka odcięta od szynki na wysokości 1/3 kości goleni, licząc w dół od stawu kolanowego; przepołowione kręgi kości krzyżowej oraz fałd tłuszczu pachwinowego wycięte; tłuszcz z zewnętrznej powierzchni szynki powinien być zdjęty, ale dopuszcza się pozostawienie warstwy tłuszczu o grubości do 2 cm; w skład szynki wchodzą kości miednicy (kulszowa, łonowa i biodrowa bez skrzydła), kość udowa z rzepką 1/3 kości goleniowych (strzałkowej i piszczelowej) oraz mięśnie, jak w szynce z golonką, lecz bez dolnej części mięśnia brzuchatego i bez mięśni prostowników i zginaczy palców, ŁOPATKA BEZ GOLONKI: odcięta od półtuszy bez fałdu skóry i bez tłuszczu pachowego; od dołu golonka odcięta na wysokości stawu łokciowego tak, aby kości podramienia i nasada dolna kości ramiennej pozostały przy golonce, a część wyrostka łokciowego kości łokciowej pozostała przy łopatce; mięśnie i otaczające je powięzi nie uszkodzone; w skład łopatki bez golonki wchodzą: kość łopatkowa wraz z chrząstka, kość ramienia bez nasady dolnej i część wyrostka łokciowego kości łokciowej; główne mięśnie: jak w łopatce z golonką, lecz bez mięśni prostowników i zginaczy palców, BOCZEK Z ŻEBERKAMI: odcięty od półtuszy wraz z dolnymi końcami żeber (od piątego do ostatniego) oraz z częścią przepołowionego mostka wraz z chrząstkami żebrowymi; linie cięcia przebiegają: - od góry - w połowie długości wszystkich żeber, - od przodu - po linii cięcia łopatki i pachwiny, - od dołu - po linii odcięcia pasa tłuszczu łączącego boczek z pachwiną; w skład boczku z żeberkami wchodzą środkowe i dolne odcinki żeber od piątego do ostatniego wraz z połową kości mostka; główne mięśnie: skośny zewnętrzny i wewnętrzny, poprzeczny oraz międzyżebrowe zewnętrzne i wewnętrzne, BOCZEK BEZ ŻEBEREK: odcięty: - od góry - po linii odcięcia płata słoninowego, - od tyłu - po linii odcięcia pachwiny, - od przodu - po linii odcięcia łopatki i pachwiny, - od dołu - po linii odcięcia pasa tłuszczu łączącego boczek z pachwiną; boczek powinien mieć kształt prostokąta; główne mięśnie: skośny zewnętrzny i wewnętrzny oraz poprzeczny, PŁAT SŁONINOWY: odcięty od półtuszy bez skóry lub ze skórą; granice płata słoninowego stanowią: - od góry - linia rozcięcia tuszy na półtusze, ŻEBERKA: odcięte z odcinka piersiowego półtuszy; linie cięć przebiegają: - od dołu - po linii biegnącej poniżej dolnej krawędzi mostka i żeber chrząstkowych, - od przodu - po przedniej krawędzi pierwszego żebra, - od tyłu - po tylnej krawędzi ostatniego żebra, - od góry - po linii oddzielenia schabu, przy odcinaniu od półtuszy boczku wraz z żeberkami - żeberka stanowią pierwsze 4 żebra wraz z częścią chrząstkową oraz odcinkiem przepołowionego mostka, a także żebra pozostałe pomiędzy odcięciem od półtuszy boczku z żebrami i schabu; żeberka pokryte są cienka warstwą mięśni i tłuszczu; w skład żeberek wchodzą kości żeber bez części pozostawionych przy schabie i karkówce oraz połowa kości mostka; główne mięśnie: międzyżebrowe zewnętrzne i wewnętrzne, PODGARDLE: odcięte: - od dołu - po linii podziału tuszy, - od przodu - po linii odcięcia głowy, - od tyłu i od góry - po linii odcięcia karkówki od płata słoninowego i łopatki; podgardle stanowi część tłuszczowo-mięśniową szyi, PACHWINA: odcięta z podbrzusza wzdłuż linii rozdziału półtusz wraz z obrzeżem fałdu tłuszczu pachowego oddzielonego od łopatki; linie cięć przebiegają: - od przodu - po linii cięcia podgardla, - od góry - po linii odcięcia łopatki i boczku, - od tyłu - po linii odcięcia szynki, - od dołu - po linii podziału tuszy, głównym mięśniem jest mięsień prosty brzucha, NOGA: - przednia, w skład której wchodzą kości nadgarstka, śródręcza i palców, oddzielone w stawie podramienno-nadgarstkowym tak, aby kości nadgarstka pozostawały przy nodze, - tylna, w której skład wchodzi nasada dolna kości goleni, kości stepu wraz z guzem piętowym kości piętowej, kości śródstopia i kości palców, oddzielone powyżej stawu skokowego tak, aby guz kości piętowej pozostał przy nodze; szpik kostny nie powinien być odsłonięty. Maxell za Adamem Olszewskim
Rozkręca się akcja żniwna, a wraz z nią pojawiają się kolejne ogniska ASF. W ostatnich dniach pomór pojawił się w dwóch chlewniach na terenie Wielkopolski. W tym roku w Polsce ujawniono 10 ognisk afrykańskiego pomoru świń w stadach trzody chlewnej. Ognisko nr 9 pojawiło się w miejscowości Karmin na terenie powiatu kościańskiego (gmina Śmigiel), w bezpośrednim sąsiedztwie ogniska nr 5 w tej miejscowości z 29 czerwca br. Ognisko nr 10 wykryto zaledwie 4 kilometry dalej Adamowie na terenie powiatu leszczyńskiego (gmina Osieczna). Jak na razie oba ogniska zostały naniesione na mapę Głównego Inspektoratu Weterynarii, bez podania szczegółów dotyczących obsady w tych gospodarstwach. Czekamy na oficjalny komunikat weterynarii. Wiadomość z kategorii: ASF
Technika uboju mięsa wpływa na jego jakość! Prawidłowy ubój zwierząt rzeźnych wymaga odpowiedniego przygotowania. Należy zachować szczególną dbałość o dobrostan, pozwalający na uzyskanie surowców rzeźnych wysokiej jakości. Wszystkie czynności/procedury powinny być przeprowadzone z zapewnieniem należytej ochrony zwierząt przed nadmiernym: stresem, bólem i cierpieniem. Warto mieć świadomość, że obrót przedubojowy, prowadzony nawet w optymalnych warunkach, jest dla zwierząt rzeźnych bardzo stresogenny. Jednocześnie należy zadbać o wysoką higienizację prowadzonego procesu. Tak, aby uzyskany produkt spełniał wymogi bezpiecznej żywności o gwarantowanej i wymaganej jakości. Ubój to uśmiercanie zwierząt przeznaczonych do spożycia Ubój wg Rozporządzenia Rady (WE) nr 1099/2009 z dnia 24 września 2009 oznacza uśmiercanie zwierząt przeznaczonych do spożycia przez ludzi. Natomiast wg Normy PN-A- 82023:2000 „Mięso i przetwory mięsne. Terminologia.” jest to zabieg technologiczny pozbawiający życia zwierząt rzeźnych, wykonany w sposób humanitarny w celu pozyskania mięsa, podrobów i jadalnych oraz niejadalnych surowców rzeźnych. Rodzaje uboju Możemy wyróżnić ubój przydomowy oraz przemysłowy, a w tym z kolei ubój: stanowiskowy, częściowo zmechanizowany i zmechanizowany. Ubój przemysłowy odbywa się w specjalnie do tego celu przeznaczonych zakładach. Muszą one spełniać konkretne warunki sanitarno-techniczne (opisane są w odpowiednich rozporządzeniach). Może to być forma uboju stanowiskowego, bądź też uboju dokonywanego na specjalnych liniach ubojowych, o różnym stopnia zmechanizowania. Podczas uboju oraz w czasie obróbki poubojowej wymagane są odpowiednie warunki higieny. Podział na strefy – „brudną” i „czystą” Podczas uboju oraz w czasie obróbki poubojowej wymagane są odpowiednie warunki higieny. W związku z tym podzielono ubojnie na dwie strefy: „brudną” i „czystą”. W strefie brudnej wykonuje się czynności przygotowania zwierząt do uboju, operacje ubojowe oraz czynności przy powłokach zewnętrznych. Po oskórowaniu lub w przypadku jego braku, odszczeciniania i oczyszczenia powierzchni tuszy, pozostałe czynności obróbki poubojowej prowadzone są w strefie czystej. Obie te strefy są od siebie oddzielone. Pracownicy mają ograniczone możliwości przemieszczania się między nimi, tak by ograniczyć zagrożenie mikrobiologiczne. Końcowym działaniem na linii ubojowej trzody chlewnej jest przekazanie półtusz do komory chłodniczej. Obniżenie temperatury produktów ma na celu nie tylko podniesienie walorów kulinarnych mięsa, ale także ochronę przed rozwojem niepożądanej mikroflory bakteryjnej. Wymagania sanitarno-higieniczne Podczas zapewnienia gwarantowanej jakość i bezpieczeństwa żywności pochodzenia zwierzęcego, należy pamiętać, że najważniejszym elementem są zdrowe zwierzęta. Mają na to wpływ warunki transportu oraz utrzymania trzody chlewnej przed ubojem. Istotne są realizacje procedur na poszczególnych etapach linii ubojowej, takich jak: oszałamianie, wykrwawianie, oparzanie, odszczecinianie, badanie weterynaryjne oraz toaleta końcowa. Warunki transportu zwierząt mają wpływ na ich zdrowie i poczucie bezpieczeństwafot. Fotolia Wpływ na realizację tych procesów, prócz wykwalifikowanego personelu, mają również: specyfika pomieszczeń (ich czystość i wyposażenie), możliwość usuwania odpadów, jakość wody, czystość i higiena personelu, przestrzeganie systemu HACCP oraz identyfikowalność producentów i traceability. Ochrona zwierząt podczas ich uśmiercania Ubojnia jest obiektem, do którego dostarczane są zwierzęta do uboju, w celu pozyskania z nich mięsa. Początkowe kryteria dotyczące uboju wraz z upływem czasu przekształciły się w przepisy stanowiące zasady i normy postępowania, zarówno przed ubojem, jak i w jego trakcie. W prawie wspólnotowym przepisy te są uwzględnianie już od 1974 roku. Zapewniały one zwierzętom minimalizowanie stresu związanego z ubojem. Nie posiadały jednak szczegółowych informacji o parametrach oszałamiania. Przepisy zobowiązują do humanitarnego uboju, ograniczającego stres i ból zwierzęciafot. Fotolia Dziś obowiązuje Rozporządzenie Rady (WE) nr 1099/2009 z dnia 24 września 2009 r. w sprawie ochrony zwierząt podczas ich uśmiercania. Weszło ono w życie z dniem 1 stycznia 2013 r., z nielicznymi wyjątkami. Rozporządzenie to wprowadza wiele działań, które zwiększają wymagania związane z dobrostanem zwierząt, minimalizując przy tym: stres, ból i cierpienie. Kryteria dobrostanu zwierząt Wysoka higiena produkcji jest związana z odpowiednimi zabiegami technologicznymi tj. higieną personelu i sterylizacją narzędzi. Ubój zwierząt rzeźnych powinien być przeprowadzony bez zbędnych przerw pomiędzy poszczególnymi operacjami technologicznymi. Szczególnie ważnymi momentami są: faza oszołomienia, kłucia, oparzania i opróżniania jamy brzusznej. Aby zapewnić bezpieczną żywność o gwarantowanej jakości w branży żywnościowej wprowadzono wiele systemów. Ich celem jest osiągnięcie i utrzymanie ustalonych standardów jakości, GMP, GHP, HACCP, QACP, QAFP. Mają one za zadanie otrzymanie bezpiecznego produktu dla konsumenta o gwarantowanej jakości. W większości z nich obejmują one nadzór i kontrolę łańcucha żywieniowego. Zwierzęta hodowlane przeznaczone na ubój trafiają do magazynu żywca o pojemności co najmniej 50% dobowego uboju trzody chlewnej. Zwierzęta hodowlane przeznaczone na ubój trafiają do magazynu żywca o pojemności co najmniej 50% dobowego uboju trzody chlewnej. Wszystkie wymagania dotyczące: rozplanowania, budowy i wyposażenia rzeźni mające wpływ na dobrostan zwierząt, są zamieszczone w Rozporządzeniu Rady (WE) nr 1099/2009. Głównym zadaniem magazynów przedubojowych jest zagwarantowanie miarowości uboju oraz zapewnienie świniom możliwości powrotu do stanu względnej równowagi fizjologicznej, która została zaburzona podczas ich transportu. Magazyny żywca Magazyny żywca mogą mieć charakter pomieszczeń otwartych lub zamkniętych. Szczególną uwagę w magazynach zamkniętych przywiązuje się do: wentylacji, temperatury, wilgotności powietrza oraz sposobu usuwania odchodów i odprowadzania ścieków. Tuczniki umieszczone w zagrodach i pomieszczeniach, powinny mieć zapewnioną ochronę przez niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi. Magazyny żywca powinny być wyposażone w: podłogi zapobiegające upadkom zwierząt i nie powodujące urazów, wentylację, sztuczne oświetlenie, przenośne oświetlenie wspomagające, urządzenia do wiązania zwierząt, materiały do ścielenia np. ściółka. W magazynach świnie powinny mieć zapewniony stały dostęp do wodyfot. Fotolia W magazynach otwartych również należy zapewnić ochronę przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznym, fizycznymi i innymi wpływającymi negatywnie na zdrowie i kondycje zwierząt. Świnie powinny mieć zapewniony stały dostęp do wody, poprzez zainstalowane poidła. Jeżeli zwierzęta przebywają w magazynach dłużej niż 12 godzin, należy je nakarmić oraz zapewnić miejsce do odpoczynku. Nadzór nad ubojem Termin „ubój zwierząt rzeźnych i obróbka poubojowa” dotyczy procedury, której celem jest przerwanie funkcji życiowych zwierzęcia, usunięcie ubocznych niejadalnych części tuszy, rozdzielenie uzyskanych zasadniczych i ubocznych surowców rzeźnych. Zwierzęta ubijane w celu pozyskania z nich jadalnych surowców rzeźnych muszą być zdrowe. Ubój zwierząt rzeźnych powinien być nadzorowany przez Inspekcję Weterynaryjnąfot. Fotolia Nadzór nad ubojem, który prowadzi Inspekcja Weterynaryjna, jest konieczny. Tak, aby otrzymać produkty o jakości niezagrażającej zdrowiu konsumenta. W zależności od sposobu wykonania uboju wyróżnia się ubój domowy, przemysłowy, stanowiskowy i z konieczności. Warunki uboju Rozporządzenie (WE) nr 853/2004 określa szczegółowo warunki jakie muszą być spełnione podczas uboju, aby otrzymany produkt był bezpieczny dla konsumentów. Określa także wymogi, które należy spełnić w stosunku do zabijanych zwierząt. Do ważniejszych postanowień tego rozporządzenia zalicza się: zapewnienie odpoczynku zwierzętom w razie jego potrzeby, zakaz bezzasadnego opóźniania uboju zwierząt, nakaz niezwłocznego poddania ubojowi zwierząt, które zostały już wprowadzone na halę uboju. A także, aby ogłuszanie, wykrwawianie, oskórowanie, wytrzewianie i czyszczenie wykonywać bez zbędnej zwłoki oraz w sposób uniemożliwiający zanieczyszczenie mięsa. Natomiast Dyrektywa Rady nr 1099/2009 mówi o tym, że ubój zwierząt rzeźnych może być przeprowadzony tylko przez osoby pełnoletnie. Ponadto, muszą to być osoby odpowiednio przeszkolone i mające co najmniej trzymiesięczną praktykę na stanowisku ubojowym, odbytą pod nadzorem osoby z udokumentowanym trzyletnim stażem pracy na takim stanowisku. Postępowanie ubojowe składa się z wielu czynności, których hierarchia wykonywania jest podyktowana względami humanitarnymi, higienicznymi i organizacyjnymi. Wstępny podział tusz to jeden z etapów ubojufot. Fotolia Etapy uboju i poubojowej obróbki tusz Wyróżniamy następujące etapy uboju i poubojowej obróbki tusz: przygotowanie zwierząt do uboju, czynności ubojowe (oszałamianie, wykrwawianie), czynności przy powłokach zewnętrznych, opróżnianie poszczególnych jam ciała zwierzęcia z wnętrzności (wytrzewianie), wstępny podział tusz, badanie weterynaryjne, klasyfikacja tusz w systemie SEUROP, zbiórka i wstępna konserwacja ubocznych artykułów uboju jadalnych i niejadalnych, zbiórka oraz zabezpieczenie odpadów. Aby zapewnić odpowiednie warunki higieny w zakładach ubojowych należy uwzględnić obecność strefy brudnej, w której wykonywane są czynności przygotowujące zwierzęta do uboju, operacje ubojowe oraz czynności przy powłokach zewnętrznych, oraz czystej, w której wykonywane są pozostałe czynności obróbki poubojowej. Zautomatyzowane linie uboju Ubój zwierząt rzeźnych może być przeprowadzony tylko przez osoby pełnoletnie. W nowoczesnej, zautomatyzowanej linii uboju trzody chlewnej, tusze przemieszczają się wzdłuż jej całej długości automatycznie ruchem ciągłym. Nowoczesne linie uboju zwierząt rzeźnych są w pełni zmechanizowane, a sterowanie i kontrola są w pełni lub częściowo zautomatyzowane. W automatycznych liniach ubojowych tusze kierowane są, w odpowiedniej kolejności, w sposób ciągły do poszczególnych urządzeń stanowisk roboczych. Są one rozmieszczone wzdłuż długości toru transportera napowietrznego, gdzie ludzie lub roboty na stacjonarnych lub ruchomych platformach wykonują przypisane im czynności. Platformy, zazwyczaj, wyposażone są w urządzenia do sterylizacji roboczych elementów urządzeń i/lub narzędzi oraz stanowisk do dezynfekcji np. rąk, w celu zapewnienia optymalnej higieny i bezpieczeństwa mikrobiologicznego surowców. Zakłady ubojowe, dbając o jakość wytwarzanego produktu, powinny dołożyć wszelkich starań, aby maksymalnie skrócić czas pomiędzy ubojem a schłodzeniem. Proces schładzania bardzo mocno warunkuje ostateczną jakość mięsa, gdyż zależy od współdziałania pH i temperatury w mięśniach. Prawidłowy ubój zwierząt rzeźnych wpływa na jakość mięsa wieprzowegofot. Fotolia W licznych badaniach stwierdzono, że przyspieszone chłodzenie powietrzem podnosi wodochłonność oraz barwę. Niestety, gdy temperatura spada zbyt szybko może wystąpić problem tzw. zimnego tłuszczu. Pojawia się on przy zachowanym wysokim poziomie energii w mięśniach. Schładzanie tusz ma największy wpływ na wyciek naturalny i wodochłonność. Należy jednoznacznie stwierdzić, że od momentu produkcji do uboju i przetworzenia występuje wiele elementów krytycznych. Liczy się jakość Każdy etap jest tak samo ważny i dla uzyskania wysokiej jakości produktu nieoceniona jest dbałość o wszystkie z nich. Na każdym zakładzie ubojowym ciąży odpowiedzialność wypracowania własnej metodologii pozyskiwania i postępowania z surowcem rzeźnym, w tym złożonych procesów uboju i schładzania tusz. Jakością mięsa wieprzowego można bowiem manipulować dla uzyskania konkretnych cech. Przeczytaj również: Ubój z konieczności NOWOŚĆ | SU TARROCAPrzeczytaj Nawet wzorca wg COBORU
Strategia walki z ASF jest nadal oparta niemal wyłącznie na uboju świń w ogniskach choroby. Odwlekane wprowadzenie na rynek szczepionki sugeruje, że mamy tutaj do czynienia bardziej z polityką, niż troską o ekonomię rolnictwa, zdrowie zwierząt i jakość żywności. Niektórych państw zwyczajnie nie stać na taką rozrzutność. Naukowcy z Wietnamu przedstawili wyniki 14-miesięcznej obserwacji loch, które przechorowały ASF. Jak szybko lochy usunęły wirusa z organizmu? Czy ich prosięta uległy zakażeniu? Zamiast wprowadzić szczepionki, wciąż ubijamy zdrowe świnie Obecna strategia kontrolowania pandemii afrykańskiego pomoru świń polega niemal wyłącznie na bioasekuracji i uboju świń w ogniskach choroby. Wynika to z braku pozwolenia na leczenie zakażeń oraz niedostępności na rynku skuteczniej szczepionki – pomimo utworzenia już bardzo obiecujących preparatów w Stanach Zjednoczonych: Powstała skuteczna szczepionka na ASF. Pandemia choroby zdaje się nie kończyć i obecnie nikt o zdrowym rozsądku nie zakłada, że w ciągu najbliższych lat w Europie pozbędziemy się w pełni wirusa. Strategia oparta na ubijaniu nawet zdrowych zwierząt podejrzanych o zakażenie ma swoje uzasadnienie i zwłaszcza w początkowych fazach epidemii może przynieść dobre skutki, jednak znacznie bardziej wartościowa byłaby walka z wirusem przy pomocy szczepionek. Dlaczego jeszcze nie ma ich na rynku pozostaje tajemnicą, zwłaszcza jeśli spojrzeć jak szybko zareagował rynek farmaceutyczny gdy to ludzkie życie było zagrożone, z powodu wirusa COVID-19. Masowy ubój świń świadczy nie tylko o politycznym charakterze zwalczania chorób, ale także o coraz mniejszym szacunku do życia zwierząt i żywności we współczesnym świecie. Nie mówiąc o tym, że pomimo rosnącej „troski” o ochronę środowiska, marnowane są tą drogą również ogromne ilości zasobów potrzebnych do wyhodowania zwierząt, które trafiają prosto do utylizacji. To nie wina rolników, czy nawet i państwa, ale wyższego ustawodawstwa i globalnego podejścia do zwalczania chorób zwierząt. Najlepiej ten problem rozumieją mało zamożne kraje, których po prostu nie stać na taką rozrzutność. W niedawno opublikowanej pracy naukowej naukowcy z Wietnamu przedstawili wyniki obserwacji świń, które przechorowały ASF, oraz ich potomstwa. Czy rzeczywiście śmiertelność na chorobę wynosi niemal 100%, jak to się obecnie zakłada? Rekompensaty finansowe to przywilej bogatych państw Większość gospodarstw utrzymujących trzodę chlewną w państwach Azji to małe, przydomowe fermy, rozproszone na dużych obszarach i utrudniające kontrolę rozprzestrzeniania się choroby. Problem z opanowaniem epidemii ma między innymi Wietnam, gdzie ASF stał się już endemiczny (a więc na dobre zagościł się) w 63 prowincjach kraju. Większość rolników nie może tam liczyć na rekompensaty finansowe za ubijane świnie w ramach zwalczania choroby. Z tego powodu w państwie poszukuje się innych sposobów ograniczenia rozwoju epidemii, bez rujnowania źródła dochodów rolników. Pewien zespół badaczy postanowił sprawdzić, czy świnie mogą przechorować ASF i czy, tak jak się ogólnie zakłada, stają się później nosicielami wirusa i w dalszym ciągu stanowią zagrożenie epidemiologiczne. Problem w tym, że dotychczas nikt nie prowadził długoterminowych obserwacji zakażonych zwierząt. Stąd nie wiadomo było, czy choroba po przechorowaniu stada może nawrócić, czy świnie-ozdrowieńcy mogą zakażać inne osobniki oraz czy przenoszą chorobę na potomstwo. Jak dotąd nikt również nie ocenił w sposób naukowy, czy częściowe ponowne zasilanie chlewni świniami, które wyzdrowiały z ASF ma sens i nie stanowi zagrożenia. Taka strategia jest i tak nieoficjalnie stosowana w wielu endemicznych dla ASF obszarach Azji. Jaki procent świń naturalnie przeżywa infekcję? W badaniu obserwacji poddano loszki, które wyzdrowiały z naturalnego zakażenia zjadliwym szczepem ASF. Obserwacja była prowadzona przez ponad 14 miesięcy za zgodą lokalnych władz w Wietnamie. Ferma, na której odbywały się badania była komercyjnym gospodarstwem „od prosięcia do tucznika”. Znajdowało się na nim ponad 2000 zwierząt, z czego 200 stanowiły maciory. 15 macior przygotowanych do krycia zakaziło się wirusem ASF i przejawiało kliniczne objawy choroby. Wirus rozprzestrzenił się następnie na porodówki, odsadzone prosięta oraz tuczniki. Gospodarstwo postanowiło poddać ubojowi wszystkie świnie, poza odsadzonymi prosiętami, którym pozwolono przechorować ASF. Z zakażenia ASF wyszło 70 z 479 odsadzonych świń, a więc ok. 15% – 42 dni po pierwszym przypadku w tej grupie zwierząt. Przejawiały łagodne objawy kliniczne lub ich zupełny brak. Warto zaznaczyć, że świnie zakażone ASF nie były w żaden sposób wspierane leczeniem w walce z wirusem. Prosięta stwierdzono ozdrowieńcami w wieku 91 dni. 14 loszek spośród ozdrowieńców zostało wybrane do dalszych, trwających 14 miesięcy badań. Po osiągnięciu przez loszki dojrzałości zostały zainseminowane z użyciem nasienia pochodzącego od wolnych od ASF knurów i oprosiły się. W całym okresie obserwacji, do 150 dnia po oproszeniu, od loszek i ich prosiąt pobierano próbki krwi oraz wymazy z nosa w celu wykrycia u nich wiremii, a więc obecności antygenów ASF oraz seropozytywności - obecności przeciwciał wobec ASF. Użyto do tego standardowych testów PCR oraz ELISA. Wirus znika z organizmu po ok. 70 dniach Antygeny wirusa, świadczące o jego obecności w organizmie, wykazano u wszystkich 14 loszek w momencie rozpoczęcia eksperymentu. Antygeny były obecne u wszystkich loszek jeszcze w wieku 133 dni, a u 9 z nich w wieku 161 dni. W kolejnych testach, aż do końca obserwacji (od 217 dnia do 497 dnia) nie wykrywano już u nich antygenów ASF we krwi oraz w wymazach z nosa. Można więc założyć, że około 70-100 dni wystarczyło do usunięcia wirusa z organizmu loszek po przechorowaniu. Loszki zainseminowano w wieku 224 dni, po potwierdzonym braku wiremii. 11 z 14 loch z sukcesem się oprosiło. U dwóch loch inseminacja nie była skuteczna, a u jednej z nich wystąpiła aborcja – nie powiązano jej jednak z ASF oraz innymi wirusami, CSF i PRRS. Naukowcy nie stwierdzili transmisji wirusa z loch na prosięta. Antygen ASF nie został wykryty we krwi potomostwa loch-ozdrowieńców przez cały, 150-dniowy okres obserwacji. Lochy przekazały jednak wraz z siarą i mlekiem prosiętom przeciwciała wobec wirusa ASF. Sama obecność przeciwciał u świń, przy braku obecności wirusa, świadczy o nabyciu przez nie chociaż częściowej odporności na kolejne zakażenia. Przez cały okres obserwacji u loch obserwowano wysoki poziom przeciwciał wobec ASF. Prosięta wykazywały ich dość wysoki poziom przed odsadzeniem, po którym stopniowo zaczynał spadać. Dodatkową obserwacją z badań był brak zachorowania na ASF zdrowych świń, które miały na farmie kontakt z lochami-ozdrowieńcami. Badacze podsumowują swoje badania stwierdzeniem, że lochy po przechorowaniu ASF nie stają się nosicielami choroby. Choroba nie przejawia również u nich nawrotów. W związku z tym, pomimo, że wirus wpływa w niskim stopniu na ich wydajność rozrodczą, mogą być przynajmniej częściowo wykorzystywane w dalszej hodowli. Może mieć to ogromne znaczenie dla rolników, którzy nie mogą liczyć na finansową pomoc od państwa. Na podstawie: Oh, Taehwan, et al. "Long‐term follow‐up of convalescent pigs and their offspring after an outbreak of acute African Swine Fever in Vietnam." Transboundary and Emerging Diseases (2021).Autor: Martyna FrątczakLekarz weterynarii Martyna Frątczak, absolwentka Wydziału Medycyny Weterynaryjnej i Nauk o Zwierzętach Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu. Zainteresowana szeregiem zagadnień związanych z medycyną zwierząt, ekologią i epidemiologią, którymi zajmuje się na co dzień również we własnej pracy adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi artykuły autora:
W związku z tym, iż na terenie UE obowiązuje znoramalizowana klasyfikacja poubojowa tusz zwierząt rzeźnych, przedstawiam Państwu poniższy materiał, który powinien być bardzo pomocny przy zakupie tusz lub półtusz wieprzowych, wołowych czy też baranich. KLASYFIKACJA POUBOJOWA TUSZ ZWIERZĄT RZEŹNYCHKlasyfikacja tusz w Unii Europejskiej1. Klasyfikacja tusz wieprzowychWe wszystkich państwach Unii Europejskiej stosowaną metodą klasyfikacji jest system EUROP, oparty przede wszystkim na ocenie zawartości mięsa w tuszy. System ten został zapoczątkowany w 1984 r. i wiąże się z wydaniem Rozporządzenia Rady (EWG) nr 3220/84. W ostatnich, zaktualizowanych i scalonych dokumentach określono szczegółowe zasady stosowania klasyfikacji EUROP tusz podstawowych gatunków zwierząt rzeźnych (Rozporządzenie Rady (WE) nr 1234/2007, Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1249/2008).Według przepisów UE, tusza wieprzowa jest ciałem ubitego tucznika, poddanym wykrwawieniu i wytrzewieniu, w całości i/lub podzielonym na półtusze wzdłuż linii środkowej, bez języka, szczeciny, racic, narządów rodnych, sadła, nerek i przepony. Tusze wieprzowe dzieli się na następujące klasy:- S o mięsności powyżej lub równej 60%,- E o mięsności 55-59,9%,- U o mięsności 50-54,9%,- R o mięsności 45-49,9%,- O o mięsności 40-44,9%,- P o mięsności poniżej 40%.Zawartość mięsa w tuszy, zwana mięsnością, określana jest jako stosunek procentowy ogólnej masy mięśni poprzecznie prążkowanych do masy tuszy. Mięsność szacuje się w Polsce siedmioma różnymi aparatami elektronicznymi, zwanymi także choirometrami, tj. CGM, Fat-o-Meater II i IM-03 (optyczno-igłowe), Ultra-Fom 300 i Auto-Fom (ultradźwiękowe) oraz CSB-Image-Meater (wizyjny). Urządzenia klasyfikacyjne stosowane w Polsce; w kolejności: Auto-Fom (A), Ultra-Fom 300 (B), IM-03 ©, CGM (D). Pierwsze cztery z nich są urządzeniami ręcznymi, szacującymi mięsność na podstawie pomiaru grubości słoniny i mięśnia najdłuższego grzbietu w punktach C6 i C7, zlokalizowanych na wysokości ostatniego żebra lub między 3. a 4. kręgiem piersiowym, licząc kręgi od końca, w odległości 6 cm (C6) lub 7 cm (C7) od linii przecięcia tuszy na półtusze:Miejsca pomiarów grubości słoniny i mięśnia najdłuższego grzbietu podczas aparaturowej oceny mięsności tusz wieprzowych. Pomiary te wykorzystuje się do oceny zawartości mięsa w tuszy w równaniach regresji (różnych dla każdego z ww. aparatów), które zostały opracowane przez stronę polską i zatwierdzone decyzją Komisji Wspólnot Europejskich nr 2011/506/WE. W decyzji zatwierdzone są również równania regresji dla urządzenia automatycznego Auto-Fom, Auto-Fom III oraz CSB-Image-Meater, przy użyciu których zawartość chudego mięsa oblicza się na podstawie wielu punktów pomiarowych grubości słoniny i mięśnia najdłuższego grzbietu. Dla małych ubojni decyzja dopuszcza stosowanie ręcznej metody dwupunktowej (tzw. metoda ZP). Tusza musi być zważona i sklasyfikowana nie później niż 45 minut po operacji kłucia. Zgodnie z ww. decyzjami, masa poubojowa tusz powinna mieścić się w przedziale 60-120 kg. Tusze znakuje się wielką literą określającą klasę lub procentową zawartość mięsa. Wysokość litery lub cyfry musi wynosić co najmniej 2 cm. Półtusze znakuje się tuszem na skórze tylnej golonki lub aktualnie równanie regresji, szacujące zawartość mięsa w tuszy, np. dla choirometru CGM ma następującą postać:Y = 59,42 - 0,6275x1+ 0,1322x2gdzie:X1 - grubość słoniny ze skórą w mm zmierzona 6 cm od linii środkowej tuszy pomiędzytrzecim i czwartym żebrem od końca, X2 - grubość mięśnia w mm zmierzona w tym samym czasie i w tym samym miejscu co x1Artykuł 20 Rozporządzenia Komisji (WE) nr 1249/2008 jednoznacznie określa, że wspólnotowy system klasyfikacji tusz EUROP stosowany jest w celu zapewnienia godziwej zapłaty producentom na podstawie oceny mięsności tuczników i masy tusz. Klasyfikacji podlegają wszystkie tuczniki spełniające wymagania masy poubojowej. W drodze odstępstwa państwa członkowskie mogą zdecydować, że stosowanie klasyfikacji nie jest obowiązkowe w rzeźniach, których średnioroczne uboje tygodniowe nie przekraczają 200 świń, a także w rzeźniach dokonujących wyłącznie uboju świń urodzonych i tuczonych we własnych tuczarniach oraz dokonujących rozbioru wszystkich uzyskanych Klasyfikacja tusz bydlęcychKlasyfikacja tusz bydła dojrzałego systemem EUROP została wprowadzona w państwach EWG w 1982 r. na podstawie rozporządzenia Rady (EWG) nr 1208/81, kilkakrotnie uzupełnianego i modyfikowanego (aktualne akty prawne: Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1234/2007 i Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1249/2008).Według przepisów tusza bydlęca zdefiniowana jest jako ciało ubitego zwierzęcia po wykrwawieniu, wytrzewieniu i oskórowaniu, bez głowy oddzielonej w stawie szczytowo-potylicznym, stóp oddzielonych w stawie nadgarstkowośródręcznym lub stępowo-śródstopowym, narządów wewnętrznych klatki piersiowej i jamy brzusznej z nerkami lub bez nich, bez tłuszczu okołonerkowego i miednicznego oraz bez narządów rozrodczych i przylegających do nich mięśni, a w przypadku samic bez wymienia lub tłuszczu gruczołu bydła dojrzałego, uzyskane od zwierząt o masie ciała powyżej 300 kg (w wieku powyżej 12 miesięcy), dzielą się na następujące kategorie: A - tusze niekastrowanych młodych samców w wieku poniżej 2 lat (buhajki), B - tusze innych niekastrowanych samców (buhaje), C - tusze kastrowanych samców (wolce), D - tusze krów, E - tusze ubojowy może przyjmować do uboju tylko bydło posiadające indywidualne paszporty, zawierające dane identyfikacyjne oraz datę urodzenia i płeć zwierzęcia. Dane te są wprowadzane do dokumentacji ubojowej. Tusze bydlęce klasyfikowane są na podstawie wzrokowej oceny następujących cech: - uformowanie tuszy określające stopień umięśnienia z podziałem na 6 klas: S, E, U, R, O, P Klasy uformowania tusz bydła dorosłego (Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1249/2008) - otłuszczenie tuszy z podziałem na 5 klas: Klasy otłuszczenia tusz bydlęcych (Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1234/2007).Klasy otłuszczenia tusz bydła dorosłego - przepisy uzupełniające (Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1249/2008) Państwa członkowskie UE są uprawnione do dokonywania dalszego podziału klas uformowania i otłuszczenia na maksymalnie trzy podklasy oznaczane znakiem plus lub minus (np. E+, E, E-), co ma ułatwiać sklasyfikowanie tusz wykazujących cechy pośrednie między klasami 2010 r. w strukturze ubojów bydła w Polsce dominowały buhajki (40,0%) oraz krowy (39,5%). Ich tusze były klasyfikowane w zależności od kategorii głównie w klasach O, R i zastosowaniu praktycznym opisana klasyfikacja tusz bydła jest subiektywna i dość zawodna. Dlatego opracowano obiektywną metodę klasyfikacji, wykorzystującą technikę wideo i sieci neuronowe w urządzeniu BCC-2, która została wprowadzona w rzeźniach duńskich. Możliwość stosowania tego urządzenia zalegalizowano w Rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1215/ ustaleniu klasy, najpóźniej po 1 godzinie od operacji kłucia, każda półtusza powinna być oznakowana symbolem kategorii, uformowania i otłuszczenia, np. oznakowanie D04 oznacza krowę, klasę uformowania O i klasę otłuszczenia 4. Znaki klasy powinny być umieszczone na zewnętrznej powierzchni półtuszy za pomocą stempli, stosując nietoksyczny tusz. Znaki umieszcza się na rostbefie na wysokości czwartego kręgu lędźwiowego (tylna ćwierćtusza) oraz na mostku w odległości 10-30 cm od krawędzi rozcięcia mostka (przednia ćwierćtusza). Kategorię i klasę uformowania oznacza się wielką literą, a klasę otłuszczenia cyfrą. Wysokość liter i cyfr nie może być mniejsza niż 2 członkowskie mogą zdecydować, że klasyfikacja bydła nie jest obowiązkowa w rzeźniach, których wielkość uboju nie przekracza 75 sztuk zwierząt dorosłych tygodniowo, licząc uboje Klasyfikacja tusz owczychTusze owcze klasyfikowane są w dwóch kategoriach: tusze jagnięce oznaczone literą L i tusze owiec oznaczone literą S. Tusza jagnięca jest uzyskiwana z ubitych, wykrwawionych i wytrzewionych jagniąt rzeźnych obu płci bez skóry, głowy, dolnych odcinków kończyn przednich i tylnych, z pozostawionymi nerkami i otaczającym je tłuszczem, z ogonem lub bez ogona. Tusze jagnięce pochodzą z owiec ubitych przed ukończeniem 12 miesięcy życia, mających pełne uzębienie mleczne (Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1249/2008). W zależności od masy tusze jagnięce dzieli się na trzy kategorie - A, B i C oraz dwie klasy jakości - pierwsza i druga, zróżnicowane barwą mięsa oraz stopniem tusz jagniąt o masie poubojowej poniżej 13 kg - (Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1249/2008).Tusze owiec młodych i dorosłych (powyżej 12 miesięcy) klasyfikowane są pod względem uformowania na 6 klas (klasy S, E, U, R, O, P) oraz otłuszczenia na 5 klas (klasy 1, 2, 3, 4, 5) wg wymagań opisanych w Rozporządzeniu Rady (WE) nr 1234/2007 i Rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1249/2008Klasy uformowania tusz owczych (Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1249/ otłuszczenia tusz owczych (Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1249/ powinna być przeprowadzona najpóźniej po 1 godzinie od operacji kłucia. Klasyfikacja tusz baranich wg opisanego systemu nie jest obowiązkowa. Jednakże ubojnie owiec, które zdecydują się na klasyfikowanie tusz, muszą ją prowadzić zgodnie z ww. Urządzenia klasyfikacyjneWedług techniki pomiaru, urządzenia do oceny mięsności są klasyfikowane następująco:- urządzenia ultradźwiękowe (działające na zasadzie różnicy prędkości przebiegu fal ultradźwiękowych w słoninie i mięsie),- urządzenia optyczno-igłowe (działające na zasadzie różnicy jasności barwy słoniny i mięsa),- urządzenia elektroniczno-liniowe,- urządzenie elektromagnetyczne (działające na zasadzie różnicy przewodności elektromagnetycznej tłuszczu i mięsa),- urządzenia 2008 r. 23 państwa UE posiadały decyzje Komisji o dopuszczeniu do klasyfikacji 16 różnych urządzeń klasyfikacyjnych. W krajach UE najpowszechniej stosowanymi urządzeniami klasyfikacyjnymi są aparaty optyczno-igłowe HGP i Fat-o-Meater oraz aparaty ultradźwiękowe Ultra-Fom i na szeroką skalę aparaturowej klasyfikacji tusz wieprzowych w systemie EUROP oraz zapłaty za dostarczony żywiec wg kryterium zawartości mięsa w tuszy przyczyniło się do znacznego postępu w mięsnym kierunku użytkowania świń. Postęp ten jest szczególnie widoczny w surowcu krajowym. Od 1995 r. mięsność tuczników krajowych wzrosła średnio z niskiego poziomu 44 do ok. 55% w 2008 stosowana w ubojniach klasyfikacja tusz bydlęcych jest metodą subiektywną. Znane są już jednak, a także stosowane w niektórych krajach UE, urządzenia automatyczne obiektywizujące ocenę. Systemy te oparte są na dwu-i trójwymiarowej analizie obrazów, zbieranych za pomocą kamer na całkowicie zautomatyzowanym stanowisku, usytuowanym na końcu linii wizyjna została zastosowana także do klasyfikacji tusz owczych w systemie EUROP. Stwierdzono dużą porównywalność wyników aparaturowej klasyfikacji uformowania i otłuszczenia 689 tusz owczych z klasyfikacją manualną, przy czym zgodność klasy była większa przy ocenie umięśnienia (R2 = 0,77) niż otłuszczenia (R2 = 0,70).Opracowano na podstawie: Rozporządzenie Rady (EWG) nr 3220/84, Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1234/2007 i Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1249/2008).
półtusza wieprzowa z młodych tuczników
